Net Isveizi

– 667 –

 

S’di kur më do e kur më shpagurren fatesh moj vegimë absurde

S’di kur më zbon a më fton hipnozim nën të ëndërrive flatërzima ujvare

S’di kur më shpëton a kur më ndjell ndër të ndjenjave kurthe

S’di kur më dhelëzon a kamzhikon pasiondritërisht mes terr ekstaze

 

Petkat argjendur lashti m’ia shqyen virtytit me të turpit gishta

Më pas bëhesh gjuhëza murgeshtare e një këmbane biologjike

Guxim m’a rrëmben shpirtin e ç’m’a mbyt ligthi ndër magmëzoret klitha

Para të puthjes hon harbimadhin dre si e freron kurthshendur frike

 

Kur të trajtoj si zotë më thua që je subjekt qejfesh marrëzuar

Në të adhuroj si zuskë virgjërishtës si më hakërrehesh epshpacënuar

Bujarisht rish sa kopracisht më mrekullon me fatalnihiloren zemër

 

Herë m’i lehtëson vuajtjet e herë t’i shtoj dhembat gazcinike

Shenjtëruari të flas për moral e bukurisht më shndërrohesh në armike

Kurrë s’po di kur më vleron a përçmon, kur shtrigankë je a femër

 

 

– 677 –

 

Tash kam një konkurent që për të t’a fituar dashurizën paguan energjikshëm

Gjithshka do ti blen prej kontraceptivëve deri një satelit në kozmosi

Kjo rrëfen që me metaforat e varfërisë sime kurrë nuk do të bësh prokopi

Veç të xhelozisë thonj më kanë mbetur ndaj duhet të ruhesh frikshëm

 

I  vetmi çek që të firmos është puthja mbi pubisin dalldirë nga epshi

Kur karvanimin e pajtonave të zerove t’a ve pas vetes ky shendpanjohur

Në e ndjek elbërishtat e rinisë vërtet do m’i leshë djerronja e begatapakorrur

Por insekte pendimi përjetësisht do të të qukisë në pemët e fatit sqepi

 

Jo sepse arsenali i virtyteve burrërore i mungon duelantit kundruall

Mbase pse me dreqkat duar durim t’a mbrujta kripë e mjaltë të ndjenjës truall

Për të të bindur të shndërrohesh në mëmë begatonjash kohësh bujare

 

Shpat’tjetri është imi shëmbëllim masmishit kurse shpirtit oh jo asesi

Sepse unë të dhuroj një realitet ku ti je ëndrra ashtu si s’di të t’a blatonka njeri

Kurse ai të fal një ëndërr ku ti je realiteti fort çmimpështirë e lakuriqth fare

 

 

– 687 –

 

Nga trampolina e zhgënjimit prej lartësisë së dherarit adhurim

Flatrima mund të të ketë mbërrirë një oqeanimi miklimtjetër

Patjetër sahara mendjes e vetmisë deve fort’trisht m’u nis tundim

Vate faraonesha e s’më ka duarsh kuptim i pushtetit skeptër

 

Lig shqetësohem mos bëhet zhgjëndërr e një kurthie gjëmre

Arrat e netëve thyej dhe u ha thelpinjtë mykore meditimave urirë

Po sikur tash të jenë duke ia krejtvjedhë margaritarët e lotëve

Mos vallë të naivitetit varkë po ia bren epshi dhëmbstuhirë

 

Apo prej ibrikut të drojës vluar turpxhindti çaj i shpërthen mitrën

Ndoshta batica e përkëdhelës me gishta hëne ia gris fustanin

Kushedi dëbora e masturbonjës ia paqton shendtore slitën

 

Boll tërbuar nga ky barometër i kurrturptë dobësie pa shlim

Me çibuk ia djeg klitorisin kujtesës eksitore tek shaj ndyrë tufanin

Pse m’a mbyti portin lëngonjtar për një mallre vuajtje ngazllim

 

 

– 697 –

 

Zemrës muzeun mund t’ia gjallmërosh me qindra portrete

Ndodh të heqësh apo djegësh disa e të bujtësh huazrim të tjerë

Sa herë që të dëshpërojnë fatit me zellin e një mendjelehte

Për inat të dikujt skllavëron çdokënd honeshtratit krejt ç’vlerë

 

Pse mbete kaq bukurore dhe ireale botë i arkitekton aventurave

Me ligj e pa di t’a detyrosh të funksionojë si t’a lyp shendi

Në daç dhe me kafka burrash u shtron dyshemetë shthurave

Vela trillash ua bën lëkurët të shtegosh puhirash gazmendi

 

Kushedi i bind edhe ëngjëjt të të blatojnë adhurisht serenata

Madje rimishëron dhe të vdekurit nga heronjtë legjendarë

Ndoshta ëndërrenjave ç’realizuar ua ndez rishi të mitrave vatra

 

Por gjithtok s’kanë për të të dashur sa po të tashdua unë

Ani pse shpirtpatela m’a konsideron kushtimit gjoranen kitarë

Do vajesh kur s’do jem sa për mbar’epshirat dëmshkuar furtunë

 

 

– 707 –

 

Të dua pse dashuria mbeti çmenduronjë budallaçka ime

Pse veç thonjtë krasit kur s’e le të kurorëzohet hirvirtytesh trurin

Pse preludeve u vetbarazoka vlerash me të shenjtat shkrime

Pse pyllit të lisnajave ardhmërore i lypnon hirin e jo prushin

 

Të dua pse blegëronjzat e ndjenjave di t’i mjelë veç drita

Pse akullnajat e përkëdhelive tretin mjaltë ndër kupa zemre

Pse plazmuar aorta puthjesh rrjedhin ar dhe të vdekmit shpirtra

Pse ëndërrenjave ç’realitetuar embrionojmë ringjallëzima jete

 

Të dua pse grigjën e djajve po rishlutem të m’a veshë nën frerë

Pse përgjëroj aleancën prishma me hienat e përditshmërisë

Pse ishull virtytfshehjeje mu bëj gjunjimit hartshkrumbisë

 

Të dua pse astrologjisht kokallat përjetësirfatit me m’i kredhë

Pse s’i pyet zeusianin këshill arsyes na do flijë a jo sqoti

Pse çelikoret konstruksione mendimi i pari zjarr na i ngjiz farë loti

 

 

– 717 –

 

Pashquarësira e qiejve ku fshihesh të bën si një dërrasë gjizezë

Që fund gishtave të mij ka lypmë për një lotbardhë shkumës

Mbi-sa do doja të të vizatoj lumësira vargjesh ani pse thua: le të presë

Yje gërmash pa transkript m’i ndez verbimshëm pse’ve maji gjuhës

 

Antitezshëm nëse unë qenkam reve të trillvërtetës gjarpër kobzi rrufeje

S’do kurrishe konceptuale e do mbisje pa feksje në t’ëndrrave harta

Njëtrajtësisht adhuruari deri në indiferentizëm-dobishmëri deveje

Jo gjurmë shtegtirkohe prej ku kthimit përshndrihet hirbardha

 

Kështu dhe të mendimeve liqenj mund të prehen nga ujirat terrtare

Por kahqark sipërfaqe muzgshpinës plluskon zambakët hëna

Madje ç’druan dhe fatbardha stuhi t’a kqyrë pemën nxirmi si e lindi nëna

 

Edhe dheut vlagzi mes saksi syve ti më argjend mijra petale

Si unë t’a rishderdh verbuarën kovë të puthjes mbi kanavacë barku

Ç’kuptuar a m’i ke nevojë pashqisërisë a se po i shkel dritës mallpragu

 

 

– 727 –

 

Daullja e detit nuk reshtka e çadrat dora’dore hedhin valle tejplazhit

Çudisht në shtytjen e engjëllit të lakuriqësirës që bredh çmenduri kaltërimit

Cirilikisht vajzat lidhen ndër fjali për t’i dhënë kuptimin fillestar mirazhit

Njëmbëdhjetrrokësisht i lexoj se si zambakët e fantazisë dehin pjalmimit

 

Ndër djerranoret ara të reve po më treten akullnajat e fiereve të lotit

Që kur me të gjelbrin puhim vështrimi guxon e më zhvesh prushërisht

Ani pse i bie një flauti memec ndjej vetmie që ti je nevoje dirigjentja e motit

Si shuk letre i mbledh gjithkahtirat dhe i flak në plehinat e verës mërzisht

 

Por s’lëviz telajos së imagjinatës tuj luajtur harrim me hije qeshjesh

Teksa rreth tulipanë gjinjsh e bozhurë vaginash m’i pushtojnë qiejt syve

Instiktisht këndoj për ç’ka më mungon dhe i grushtoj murimin ngërdheshjes

 

Arratij prej të mendimit kornizë e ngujohem alpe kompjuterit dërsirë

Por tek hetoj monitorin një e zmeraldtë grimëz rëre m’u balerinka mbi syze

Dreq! dashke të të rikthej ritëm valëve-e ç’kërkoje muzave turpmërdhirë

 

 

– 737 –

 

Buka e ngrënë fshehtazi qënka sfidë fatit më e ëmbëltha bukë

Kaq më pat rrëfyer një ujkonjë as në fundgjol plakërime e ç’uritur

Me para ani po por me dashuri mëkatpari s’nginjet kurrë

Si bregu e vala kënaqësirash barabari kohëve tuj tokbuçitur

 

Në një ritëm katakombik ku dhe pse gjarpëron mbeti dritë drita

Pa e rrokur kush pse uni i ka pushtuar terrira pasionesh

Ç’lypani për jashligjësi kur edenin ripërmasojmë në shpirtra

Ndonëse aortë së vërtetës një gjak ndjellazi prin zemrën honesh

 

Sido përcëllohemi si kurrshijuari biftek i një shpatari panjohur

A mjalti parrufirë i një mbretëreshe lotarratisur përrallash

Pse shpejt do jemi kroje pa puthje e plore ç’mprehur ndanë arash

 

Mbase regjisorë shtriganishë amfiteatrove qëkuri vdekur

Ku hijet do gjuajnë nostalgjisë minj e urithë skuta njera’tjetrës

Si misterive përtyp bekim kur s’lartet statujë respekt tradhëtenjës

 

 

– 747 –

 

Mund t’a kuptosh në embrion qenieje veç pas mijra dekadash

Kur të gëzosh padobishmërimit mbase një ton me ar e stoli

Që kjo buqetë me kaq rima metaforirë gjoksplot trondi

Do ketë mbetur më e vyera që ke fshehur krejt dhuratash

 

Bizhuteritë sërë’sërë do t’i përçmosh si duart blatimtare

Por aheri imja harrimore s’do jem po kjo emaglamë telefoni

E-mail adresa do murgojë portëvulosur mërgatirash honi

Ku humbmallit shtegi arratirës hingëllirkujtimet troken trishtare

 

Zogth kushedi i shndërruar e i flatruar në një tjetër grua

Në një kozmosik kafaz shpirti që po i vërtetmeritka kaq ndjella

Mos lejo pra të më shkulësh zemrës ku verbguximit preha

 

Në i djeg kaq çerdha poezie palcshkrumb gjithfatet pse të dua

Pse etshëm t’a pij ç’fundmi të kuqkaçurrelave zjarr në krua

Pse rish lyp dheraputhjes ndër bij të më mishërojë jeta

 

 

– 757 –

 

Pela e mendjes m’a paska zemrën të lodhur nga trokthirat vetmore

Daulle ritëmlajthitur më qenka e s’di si tash t’ia bëj zap shurdhankat jehona

Më flet për të pashkelura trishtonja ku shendit na presin lumnaja verbore

Duhet shpejtmbathur të agut patkonj shtigje fatpanjohurave trembonja

 

S’mundem-i them ani që njëshpuqem me tokën për t’i shkëmbyer energjitë

Të ç’ekuilibrit jonizim t’i jap e të më kthejë mirkuptimës paqën braktistare

Mes panteonit të gjumit të humb orientim e bekime t’a rigjej zgjimtë

Të shkuarës e së ardhmes t’i shemb e t’i ngre premtive mijëra minare

 

Por trilldjallzonja më flladngre e ganxhë hënës më vrigthvar prej flokësh

S’ka gjë në e lut që të vdekurit s’guxojnë t’i rimishërojnë as shenjtët

Sakaq epitafisht m’a zhgarravin ballin yzengji hingëllirash mallkonjçmendët

 

Nëse deri dje kund s’e takove sot diku të pret padurim e ti druan t’a njohësh

Gjallmërohu oj mumje tej’jetëse se veç gjaku i ndezur denj të dashurojë

Ç’prehesh sfinksisht mbi hartë asgjëje e hidhërimit i bëhesh shtrojë

 

 

– 767 –

 

Gjatë jetuar me djajtë t’i vranë mirenjat e të lanë veç pamjen engjëllore

Pamundësisht për t’u kthyer rish bekimash harbon në hipnoza mllefi

Heri bën aventurieren kërkim kohrahumbjesh e heri trazimkukullën argëtore

Duke harruar që të dyja prostituisht përfundojnë majë plehnaje gazmendi

 

Kur fort bukur e di sa dhemben e ligen hirushet që i mbrujnë virtyte fatit

Ani pse krijesa mrekullore qiejsh s’i takuan as ëndrrës më guximtare

Aq më pak t’iu flirojnë shpirtin a t’u lypin shpërblesash trajtësim drite shtatit

E përditshmërimit barrë boll lotrënde mbetet dhe ndjenja si kaherit tinzare

 

Por kjo s’do të thoka që braktisur i ka zhiva zemër barometër dashurisë

Murlanshëm ngadalë rriten për të qenë shpesh dirigjente ngadhnjesh

Nëse shpagtareve luftra pameritësitë ua thërrasin virgjërimën shlimgjaqesh

 

Pa i kurrkurdisur himn rastësizmit si po tashzukat ti oj yllëzore mizë

Rreth kosheresh mjalti ku zotërparët velur mundit nga shija e pa të metë

Të mëshirkan t’u lëpish duart e gjokset e ijet e llërët e koqet-sa epshdehmtë

 

 

– 777 –

 

Ke fort nevojë të mësosh të dashurosh naivkurrfajshmja ime

Mbi nivel të domosdoshmërisë s’i ke nxjerrë as kryet ajsbergut

Hm, jo ndër enciklopedira kamasutriane mes eksitoresh shfletime

Por si të hapësh udhë ëndrrash e qielli të t’a thërrasë fatin shtegut

 

E ç’t’u dashkan të puthjeve emërtima a skenografirat e mitim seksit

Aq më pak edenet pornografike pushtuar gjarpërnajash pa mollë

Asgje s’janë as nukleariteti i dhelave e as tsunamët e epshit

Kur ngujë të zemrës dritërim nxit ndjenjën të të braktijë shkollë

 

Ç’bën plagjiaturë lot’tjerët tuj i adhurirë ndër këndvështrima gabore

As mos imito të rremat shenjtorka kur jetën ftillin zhbirie deliri

As mos i ço mendsh ndjekjet gjith’fe gjuhëve ilegalisht hamshore

 

Prej një rruge kahpapërsëritmë dhemb’bukur bujt tek seicili nga ne

Lum kush e kqyri si i kacavirret shkrepash ku i fshihet shpirti

Lum kujt i përmbytet truri e bekim veç truri nga ky lumë orgazme